kulis tanrıçaları, katil zeus ve mahmut

yazmaktan korkar halde buluyorum kendimi. yazmaktan korkar hale getirdiler beni. sabahın köründe aklıma gelen ancak şimdi yolunu izini bulamadığım tanımlamaların arasında, tüm anaforların ortasında gelip geçmiş bir çocukluk.

kalpsizlerin gömülü feryadı,

boşluğun rehavetinde kusup duranlar,

kulis tanrıçaları,

tatlış dedikodu ortamlarında kurtarılan hayatlar,

beddualar,

reddedilen evlatlar,

yüz yıllık hazcı yaşam politikalarına hapsolmuş, celladına aşık psikopatların bonibon gibi yuttukları anti depresanlar ve üzerinde sızılıp kalınan halılar..

en kallavi intihar senaryolarına fatality çeken spiker sesleri,

ezoterizmi yarın yokmuşçasına kucaklayan kundakçılar, pazarlamacılar.

dünyayı kurtarmaya yemin etmiş ikiyüzlü orospu çocukları..

alışkanlıkların sistematikleştirdiği melankoli ve sistemsizliğin kaçınılmaz hale getirdiği geri dönüşler..

geri dönüşü kaçınılmaz kılan melankolikler.

özeleştiri mekanizmalarını donunda sallayan ahlak bekçileri..

anksiyetenin yemlediği hedonizm, mitomani ve tavan manzaraları.

teşekkürler hanımlar. uykusuzluğumu besliyor, korkunç günlerin korkunç geceleri boyunca kaynattığınız kazanlardan saçılan rutubetin ağırlığıyla çalkalıyorsunuz beni. çıkarlarınız çerçevesinde yonttuğunuz fikirlerin cirit attığı, şenlik havasında geçen linç toplantıları esnasında tavanı izliyorum ben. çıkarlarınız çerçevesinde yonttuğunuz ne yaptığını bilmeyen ya da ne yaptığını bilemeyecek kadar kafayı üşütmüş ebeveynlerinizin yoğurduğu kalpleriniz,

kalpleriniz kaskatı kalpleriniz. kimse iyileştiremez kimseyi.

kalbini düşünüyorum. yalandır senin kalbin. kezzapla yıkamalı, özgüvensizlikle yoğurulmuş

blog grafiğine kattığınız canlılık paha biçilemez. bayılıyorum o çıkışlara. görüntülenme sayıları yosemite dağları gibi ışıldıyor öküzler oturuyor böğrüme. uykusuzluğumu besliyorsunuz.

okuduklarınızı kendi amaçlarınıza uygun fikirlere dönüştürdüğünüzden eminim. nitekim vazifemi yerine getirdim. özeleştiriden bihaber orospu çocuklarının tatlış dedikodu ortamları şenlendi, beddualar edildi, evlatlar reddedildi, hedonist mitomanik yavşaklar bir takım misyonlar üstlenerek beni iyileştirmeye durdular.

bütün umutlarınızı yitirdiğiniz anda özgürsünüz. eminim. özgürlüğün matah bir şey olmadığının da farkındayım.

okudunuz, eğlendiniz. gerçeklikle alakasız değerlendirmeler yaptınız. yine kendinizi bir bok sandınız. fakat bu evrensel bir problem. . zira benim vazifem öncelikli olarak dedikodu ortamlarını şenlendirmek. özeleştiriden bihaber orospu çocukları olduğunuzu söylemek için geldim buraya.

her şey yoluna girer

kafamdaki kayıt cihazı durmamaya yemin etmişken. tam da bu haftayla nasıl başa çıkacağım diye kara kara düşünmeye başlamışken zeynep hoca geldi, gözlerinin içinden taşan gülümsemesi ve sıcacık sesiyle dedi ki: 'her şey yoluna girer' 

o öyle diyince, o sıcacık sesiyle her şey yoluna girer diyince anladım. irrasyonel olanı da, bilimseli de, kendi içimi de, çöplüğü de gerçeği de. gerçekten her şeyin yoluna gireceğini ve aslında alışamayacağım hiçbir şeyin olmayışını da. teslimiyeti ve kararlılığı özümsedim sanki. tek bir cümle, tek bir gülümseme ve sıcacık bir ses, dünyanın bütün kucaklaşmalarına bedel olabilir. unutmamalı bunu. çünkü böylesi bir epifani, insanın hayatını kurtarır niteliktedir. 

orionid'leri öğrendim bugün. bilmiyordum. nasıl bilmem böyle bir şeyi dedim, nasıl sorusunu soran biri, içinde bulunduğu durumu doğru okuyamıyordur. doğruluğun tarafsızlıkla elde edilebileceğine dair bir inancım kalmadı desem de, tarafsız olmak iyidir. standart olmak iyidir. sıradanlığı naif değişikliklerle kırmak iyidir. epikuros haklıydı. yanılan bizlerdik.. epikurosun haklı olduğunun anlaşılabilmesi için geçen kültürel süreçlerin tamamının götüme girdiğini hissetsem de, iyi bir gün bugün.. 

to be able to be made without changes to nature

bu yayının bir başlığı yok. zira bu bir yayın değil. üç yıl önce başlattığım bu oluşumun amacını aşması ve kendi sonunu getirmesiyle sebebiyle buraya yazdığım herhangi bir şey ikinci bir emre kadar yayınlanmayacak. yayınlanmayacak olan bir materyale yayın demek, yaşamın anlamsızlıklarına tıpkı onun kadar anlamsız olan intiharla karşılık vermek kadar irrasyonel davranmak demek. 

irrasyonel olanı anlamak gerekir demişti bir hocam. kulakları çınlasın. irrasyonel içimizde, irrasyonel iliklerimize işlemiş. irrasyoneli anlamak gerekir demişti evet. ancak ben anlamıyorum. klavyelere alışamamak ve irrasyonel olana kafamın basmaması arasında herhangi bir korelasyon olmamasına karşın, ki bu onların neden sonuç ilişkisi bağlamında da ele alınamayacakları anlamına gelir- iki durum da eşit ölçüde hayatımı mahvediyor. hali hazırda mahvolmuş bir hayatın düze çıkabileceği umudunu sürekli olarak besleyip büyüttüğümden ve en çok da kendimi mahvediyor olmamdan söz etmiyorum bile. ironi demeye yok mecalim. sözü oraya getirmek bile zor benim için. 

madem sözü oraya getirmek zor, madem kavrayış ifadenin anasını sikiyor, bir kompozisyon yazayım dedim bugün. hani bize lisede öğrettikleri gibi. belki kompozisyon yazmayı unutmam onlara bir saygısızlık gibi geliyor. belki de kendilerine yapılan saygısızlığı hazmedemedikleri için cezalandırıyorlardır beni. kimler mi? devler. 

omuzlarında yükseldiğim, omuzlarını çiğnediğim ve artık en ufak tavsiyelerini duyduğumda çileden çıkmama sebep olan devler. duyarsızlaştığım devler. onları görmek için lethe ırmağında küçük bir gezintiye çıkabilirsiniz. ustalıkla dizilmiş taş kulelerinin hemen sağında oturuyorlar. gidip onlara neden taş dizdiklerini sorabilirsiniz mesela. size verecek bir cevapları var mı bilmiyorum. niçin orada oturmaya devam ettiklerini soracağınız kişi de ben değilim. 

yazıyı küçülterek kendimi güvene alıyorum önce, sonra da kompozisyonumun henüz kendisinden bi haber olduğum temasını açıklama işine girişiyorum. bugün intihardan bahsetmek isterdim size. ancak oldukça taraflı bir konu seçimi bu. belki de abartıyorum. belki de her seçimin bir tarafı olduğu ve yapılan seçimlerin tarafsızlık mefhumuyla uzaktan yakından alakası olmadığı gerçeğinden kaçıyorum. diğer gerçekliklerden koşarak kaçtığım gibi. evet gerçeklikler korkunç değil belki. ancak gerçekte yaptığımız şey onlardan depar atarak kaçmak. işaretin belirginliği, tepkinin hızını belirler. açıklık katlanılmazdır bazen. 

her şey bu kadar açıkken neden hala kaçtığımı, gözlerimi kapatıp sinüslerimi boşaltmaya çalışıyor gibi görünmeye çabalamamı anlamak yine de güç. kendimi hırpalamak alelade bir şey haline geldi. akut değil kronik bir mevzu olarak ele alıyorum bunu da. bir problem olmanın ötesine geçerek bir sorunsal oldu bu durum. kavramsallaştı, cisimleşti ve ben onu benimsedim. konumuz bu değil. bilinebilir gerçekliğin sınırlarının bulanıklığı değil kaçtığım. belki korktuğum şey bilinebilir gerçekliğin sınırlarına ulaşmakla da ilgili değil. sorun insan dediğimiz sikik yaratıkların ya da kısaca biz sikiklerin eylemleri ve bu eylemlerin motivasyon kaynakları. sorun, duygular.

korku, öznesi ve nesnesi olan bir duygudur. sadece nesnesi ya da sadece öznesi bulunan bir korkuya rastlayamazsınız. benzer şekilde korku, bir sebep olduğu kadar bir sonuçtur da. sizi harekete geçirir. korku sizin en mühim motivasyon kaynağınız.  öznesiz nesnesiz bir korkudan söz edemeyeceğimiz gibi, korkunun evvel ezel bir şey olmadığı da çoğunlukla ortadadır. korku bir yerde başlar. korkunun bir başlangıcı vardır. ve pek çok zihinsel bilişsel sikimsonik süreçler beyninizde başlar. kişide aniden beliren ve evvel ezelmiş gibi görünen beyin dağıtma arzusu da beyinde başlar. 

amigdalanıza hasar verip bunların hepsinden kurtulabilirsiniz. böyle bir durumda hayatta kalma ihtimaliniz de görece azalacaktır, ancak endişelenmeyeceksiniz. öfke ve korku ifadelerini de tanıyamayacaksınız. bu, karşınızdaki kişinin korktuğuna ya da öfke dolu olduğuna delalet olan işaretleri algılayamayacağınız anlamına geliyor. amigdalanıza zarar verdikten sonra anlayış ve iletişim konularında gerçek bir gerizekalı olacak, her şeyi ağzınıza götürmeye çalışarak cinsel yönden abartılı ve anormal davranışlar sergilemeye başlayacaksınız. siz bakmıyorsanız taş yok. taş yoksa denge yok. denge yoksa sabır da yok. çözümü bulduk dostlarım hayattaki tek düşmanımız amigdala'ya merhaba diyin. kafanızın tam arkasında yer alıyor. beyninizin arka tarafına sağlam bir kalem saplayabilir (tercihen isviçre üretimi) ya da bunun için bir arkadaşınızdan yardım alabilirsiniz.  

tüm iş yükünü duygulara yüklemenin yavşaklık olduğunu söyleyenler çıkacaktır aranızda. müthiş bir kararlılık sergiliyor olmalısınız. hiçbir şey yaşamamış gibisiniz belki de. tüm deneyimlerinizi elinizin tersiyle itebilmenizin başka bir açıklaması olamaz diye düşünüyorum. sezgilerinizi hiçe sayıyor olmalısınız. sezgileri hiçe saymak her baba yiğidin harcı değil. sezgileri, hisleri olmadan sürdüremez yaşamını insan. atalarımız için işlevsel olan çağımızda işlevsel mi peki? bu soruya vereceğim yanıta gelirsek: siktirin gidin atalarınıza sorun. burada yapacak bir şey kalmadı.