yol bitmiyor. yol bitmeyecek. hipster geleneği diye söylemiyorum; ya da ulysses'i okuduğum için hava atmaya çalışmıyorum. ne hakkında yazıyorsun sorusuna verebileceğim tek cevap kendim hakkında kayıtlar tutuyorum. cümleler giderek devrikleşiyor. yazım bozuluyor. o kadar da değil kendini şartlama. -iyisin kötüsün sağ sol- bunun ucu paradoks. bu bir çıkmaz. kendini bu çıkmazla dürtemezsin. geç.
sürekli bölünüyorum dibe vurmak sıçramak ve kurtulmak için bir fırsattı ancak süreklilik halinde yerleşti, içime işledi. daha fazla çiğ köfte yemeli, daha çok ayran içmeliydin. artık bitti. karar vermem gerekiyor. babam gibi bir şeye dönüşmemek ve iyi bir akademisyen olmak idealimdi. doktoramı bitirip irlanda'ya gitmek istiyorum. çıkar ilişkilerinden bıktım. trende görmüş annem. ben bugün anneme "anne ben intihar ettim dedim" yarın tek başıma personel daire başkanlığına gitmek zorundayım. olumsuz tarafından baktığımın farkındayım. işlerin kontrolden çıkmış olduğunu da biliyorum. ben sadece bir sigara daha içmek istiyorum. uyumalıyım. uyku zihni temizler.
bir şeyler yazmadan uyumak istemedim
so point the finger blame the other
müzik dinlerken çalışmayı bıraktığımı fark ediyorum klavyenin tuşlarına basarken sağ el bileğimdeki ağrı azıyor. çatlak kendini hatırlatıyor. gözlüklerimi takıyorum. flashdiski çıkartıyorum. burada meslek hastalıkları hastanesine gittim. karanlık tarafa çekildiğimi hissetsem de biliyorum ki benim tahmin ettiğim gibi bir yer değil orası. öğrenecek çok şey var. öğreneceğim çok şey.
kasılmalar başlıyor. ölmeyeceksin de sürüneceksin cümlesini hatırlıyorum. iğdiş edildik resmen. sükunet ve huzur önemli. mutlu et kendini sloganının götüme girdiğini hissediyorum. telefonumu başka birine vermiş olabileceklerini düşünüyorum. yaşadıklarımın hiçbir şekilde gerçek olmadığına inanmak istesem de akıllı olmak zorunda olduğumu biliyorum.
"şu anda etrafımda iki kara sinek dolaşıyor. sanırım beni keşfetmeye çalışıyorlar. ben ise arnavut ciğerinin pişme süresinin iki dakika olduğu bilgisini kafama kazıyorum. gerizekalılık mefhumunun en azından benim için baki bir gerizekalılık olmadığı/olamayacağı önermesinden hareketle ve wittgenstein gibi susmadan uzun cümleler kurabiliyorsam hala bir umudun var olduğunu söyleyebilirim."
frankofondur belki bu argüman? yanlı bir söylemdir? klavyeye alışmanın ötesine geçiyor ekran parlaklığı. bazı şeyleri reddediyorum. insanın en çok kendisine yabancı olduğunu belki? belki çıtırtıların geceye çaktığı imlerin üzerinden geçiyorum. öyle ya da böyle hayal kurmak, üretmek zorundayım.
çırılçıplak olamam artık. dövmelerim var. yara izlerimi sevmeyi öğrenmeliyim. hayır demeyi de. delirmenin yeni yollarını bulmalıyım. ama siz foucault'nun deliliğe övgüsünü okumamızı söylemiştiniz? deliliğe övgü erasmus'a aittir. çok yanlış bir insansınız ama sizden nefret edemiyorum? böyle demeliyim. ama önce gitmeliyim. sağolun'lardan özürdilerim'lerden, tekerlekli çılgınlıklardan uzağa, yolun gerçekten başladığı ve kısa cümlelerin geçmişinin hırpalandığı, hunharca yok edildiği yere dönmeliyim.
belki de pinkfloydçuluk çoktan kazandı? joseph k'nın ebesi sikileli de oldu baya. kalkalım biz. bacağım zayıfladı. düzenli yemek yemeye başladım. her şeye siktir çekme özgürlüğüne sahip olmayı dilerdim. belki de o hakkı çoktan kazandım? ya da pek çok kişiye hastalık kazandırdım? boyun ağrısı, uyuşan ayağım, kusursuz melodi, kusurlarıyla fark yaratan insanlar. karanlık da estetiktir. en azından estetiği doğurma potansiyeline sahiptir. bir biçimde buna izin verir. kediler, kendi ayaklarının üzerinde durmakta insandan daha iyidir.
